شاید باید خیلی ناگهانی و وحشتناک یه مصیبتی بهم وارد می شد تا از اون حالت توهم خوب همیشگی بیرون بیام،
شاید باید اینجوری می شد تا بدی های دنیا رو باور کنم، بی رحمی هاش، نموندنش.
شاید واسه این بود که درک کنم اون بچه ای که همیشه سینما می رفت و همش بهونه پدرش رو می گرفت دردش چیه، بفهمم که فیلم بازی نمی کنه که مامانش براش چیزی بخره!
وقتی تو یه فیلمی می بینم پسر بچه ای تو مدرسه موقعی که می گن جلسه پدرهاست اشک تو چشماش جمع می شه، انقدر ساده رد نشم.
خلاصه کاش بودی، همین امشب بودی!
از بچگی بزرگ شدن برام رویا بود، نمی دونستم انقدر سخت باشه، نمی دونستم انقدر صبر بخواد.
کاش از همین امشب یه عالم اتفاقات خوب که من دوست دارم بیفته که فراموش کنم این چند سال گذشته رو
درباره این سایت